Jest taka dzielnica w Walencji – El Cabanyal. To dawna osada rybacka, zupełnie niedawno (nie bez oporu mieszkańców…) włączona do miasta. Bajeczne miejsce, magiczne… :) Zakochać się można – a już na pewno w głowie się może zakręcić od kolorów urokliwych kamieniczek, kwitnącego jaśminu i zapachu pomarańczy. Wcale się nie dziwię, że dzielnica stała się ulubionym miejscem dla lokalnej bohemy. Wydarzenia teatralne, festiwale, koncerty ale i takie zwyczajnie artystyczne „pomalowanie” ulic. Czuć w powietrzu art! Ale to bardzo dobrze harmonizuje z zabytkowymi czasem a na pewno ugruntowanymi lokalną tradycją – zdobieniami z wzorzystych kafelek. Wcale się nie dziwię, że tutaj tworzył Joaquina Sorolli (upamiętniony zresztą gustownym pomnikiem). Perfekcyjnie pokazywał promienie słońca, złote światło, iskrzące się diamenty na falach, złoty piasek… Bo i plaże – genialne w kolorach! Zwłaszcza złota godzina robi robotę. W przewodnikach można przeczytać że dzielnica słynie z dań z ryb i owoców morza. Tak.. Ale śniadanie w wersji cortado i bagietki z czymś tam, podawane w towarzystwie gwaru rozmów „lokalsów” w jakiejś maleńkiej knajpce – to dopiero cudo jest !

tekst i fot. ©LucynaMariaRotter