Pierwsze i chyba największe (a przynajmniej najobfitsze w eksponaty) muzeum etnograficzne na wolnym powietrzu. Skansen w Sanoku. A właściwie Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku – taka jest poprawna nazwa. Powstało w 1958 roku. To głównie kultura Łemków, Bojków i Zamieszańców. Etno-klimaty Podkarpacia i Bieszczad. Są tu chałupy jednoizbowe i zagrody pełną gębą, jest młyn i cerkwie i synagoga i kościoły. No i oczywiście przemysł naftowy – toż te tereny były naftowym zagłębiem!

Byłam tu kilkadziesiąt lat temu. Wtedy – latem. W pełnym sezonie – i w gwarze zwiedzania. Teraz – w środku zimy i do tego w mroźny i szary dzień. Ludzi nie było w ogóle. Cisza, wiatr tylko szumiał w gałęziach drzew, przy wtórze szemrzącej wody strumienia. Taki duet muzyczny… I oprócz tego… cisza… Nie wiem czy tak brzmiała zima na wsi. Pewnie nie. Przypuszczam, że choćby jakieś zwierzaki jednak było słychać – taka ich natura. Ale dzisiaj ten sanocki skansen urzekł mnie tą ciszą, zmrożonym światłem gdzieś ukrywającym się trochę w snującej się mgle. Przez okno zaglądałam do domów, z których sto lat temu czmychnęło życie… Gdzieś tam jakiś kot przemknął w pantoflach, żeby letargu nie zakłócić. Jakby nie wiedział, że gospodarze dawno już stali się mglistym wspomnieniem… Nawet trzcina przy jeziorku taktownie zamilkła…  Nie wiem zasnęła zimowo, a może lód jakiś skuł ja tak mocno, że już nie zdoła śpiewać wodzie…

tekst i fot. ©LucynaMariaRotter